BODHGAYA

Lieve allemaal,

We blijven het zeggen "bedankt voor alle reacties". Wat reageert iedereen leuk! Dat is zo ontzettend fijn om terug te lezen.

We zijn weer terug in Varanasi na een uitstapje naar het kleine pelgrimsdorp Bodhgaya. Vanuit Varanasi reizen we aankomende woensdag verder richting Raipur.Hier worden we na een treinreis van 16 uur opgehaald door mensen van het jongensinternaat, ons eerste project wat we gaan bezoeken.

Maar eerst wat over Bodhgaya.....


BODHGAYA

Op aanraden van Janneke en Anneke hebben we vanuit het drukke Varanasi een uitstapje gemaakt naar het Boeddhistische plattelandsdorpje Bodhgaya. Hier heeft ons aller-Boeddha het stadium van verlichting bereikt. Tijdens de treinreis ernaar toe raakten we in gesprek met Karma, een vrouw geboren in Tibet, opgegroeid in India en nu woonachtig in Italië. Ze vertelt ons dat, voor haar, Boeddhisme geen religie is maar een filosofie waarnaar ze streeft te leven. Wanneer ze erover vertelt, wordt ons steeds duidelijker dat de Boeddhistische filosofie eigenlijk basisprincipes zijn waarnaar iedereen (naar mijn mening) zou moeten streven. Karma's belangrijkste punt is: "probeer altijd mensen te helpen en als dat niet lukt, doe hen dan in ieder geval geen kwaad." We zijn het in onze trein-coupe met elkaar eens dat dit lang niet altijd makkelijk is. "Het helpt om je te bedenken dat iedereen in een vorig leven je broer of zus kan zijn geweest" geeft Karma nog als raad mee. Hmmm, dat klinkt als een handig hulpmiddel en ik neem me gelijk voor om vanaf nu iedereen ook zo te behandelen.

Nog geen tien minuten later stappen we uit onze trein en scheld ik al weer boos op een bedelaar die mijn arm niet los wil laten. " In je vorig leven kan hij..." probeert Gijs nog.

Het lijkt makkelijker dan het is...

Het beloofde rustige Bodhgaya blijkt een drukte van belang. Ik zou graag een wijziging in het reisadvies willen geven. " Bodhgaya, een rustig pelgrimsdorpje met uitzondering van de maand januari wanneer wereldwijd alle pelgrims zich hier verzamelen en het stervens druk is." Maar een mooie ervaring is het wel tussen alle Boeddhistische monniken. Iedereen loopt er alleen rond met mondkapjes omdat het ontzettend stoffig is. Wij vinden het onzin en overdreven. De volgende ochtend worden we wakker en hoesten en rochelen alsof we al 10 jaar een pakje zware shag per dag roken. Toch maar een sjaal voor de mond vandaag.

Hoe druk het ook is: Bodhgaya is prachtig door de indrukwekkende tempels. We raken in gesprek met een Tibetaanse monnik in de tuin rondom de Mahabodi tempel. We praten over hoe zijn leven eruit ziet, over verlichting bereiken en over dat het belangrijk is om te accepteren hoe dingen lopen. Geïnspireerd en met honger naar meer Boeddhistische filosofie besluiten we 's avonds naar een Dharma Talk te gaan. Aangekomen bij de prachtig verlichtte Thai Monastery worden we in stilte (er is een retraite aan de gang) naar een ruimte geleid. Ongeveer 20 mensen zitten in (halve) lotus positie op de grond. Wij gaan er bij zitten en wachten af. Ik moet nu vast tot rust komen maar heb na 10 minuten al kramp in mijn been. Heeft niemand hier nu moeite mee? Gelukkig zie ik Gijs naast me ook met een vermoeid gezicht aan zijn linkerbeen sjorren. Er volgt een lezing over compassion, love, kindness en balance. Niet zweverig maar prachtige basis wijsheden waarnaar ik hoop ooit te kunnen leven.

Maar naast al deze mooie momenten blijkt Bodhgaya niet onze plek. We vinden nauwelijks aansluiting bij andere reizigers die voornamelijk klieken met hun eigen meditatie- of retraite-groepje. We raken in gesprek met een andere reiziger die vertelt dat hij hier tot april blijft. Wanneer Gijs vraagt wat hij allemaal gaat doen hier, is zijn antwoord: "Onder een boom zitten". We lachen beide beleefd: " leuk..."

Het is ons duidelijk, de meeste mensen zijn op deze prachtige plek om zichzelf te ontdekken. Wij besluiten weer weg te gaan: om India te ontdekken!

Liefs


Weer een news-flash:
-De eerste keer in een nachttrein hebben we overleefd (van Agra naar Varanasi). Nadat Lotte de trein was ingevlucht (voor de meneer die haar de zegelring had aangeboden) moesten we door een oerwoud van snurkende en en rochelende hoofden en ongewassen benen en tenen onze weg naar onze bedden vinden. Deze zijn duidelijk gemaakt voor Indiase mensen. Je kan je voorstellen hoe we erbij lagen....
-Ook hebben we onze eerste yoga cursus gevolgd van twee uur. De mevrouw van de yoga zei dat ik (Gijs) het maar rustig aan moest doen en dat heb ik dan ook maar gedaan. Niet willende dat ik de volgende dag niets meer zou kunnen. Het ging me nog aardig af. De kracht oefeningen zelfs redelijk goed, maar voeten in je nek, hielen op je hoofd, dat ging echt te ver.