TRIBALS
Door: Lotte en Gijs
Blijf op de hoogte en volg Lotte en Gijs
03 Mei 2009 | India, Pondicherry
Lieve allemaal,
Wat leuk dat iedereen blijft reageren op onze weblog verhalen. Super dat jullie zo meeleven met ons! Momenteel zitten we in Pondicherry, een Franse ex-kolonie, en genieten hier van stokbrood en Camembert. Even uitrusten na een hele drukke periode waarin we veel verschillende projecten hebben bezocht. Een vermoeiende maar heel erg bijzondere tijd. Eén van deze projecten was een school in Kavali (Andhra Prasdesh) opgezet voor de kinderen van Tribalstammen. Tijdens ons verblijf brachten we samen met Samuel (oprichter van deze school) een bezoek aan de slums, waar deze Tribalstammen leven, om de ouders van deze kinderen te spreken. Iets waar we nog vaak aan terugdenken...
TRIBALS
In de verte zien we de hutjes al tegen de horizon afsteken. Samuel rijdt rustig over de hobbelige wegen richting de slums waar de Tribalstammen wonen. Wij zijn wat minder ontspannen. Dit zijn toch altijd weer spannende bezoeken. Ook deze Tribals hebben nog nooit Westerse mensen gezien en het is altijd weer even afwachten hoe een groep reageert op je komst.
Wanneer we uit de auto stappen, rennen de kinderen uit het schooltje van Samuel enthousiast op ons af. We hebben hen al een paar keer bezocht op het schooltje zelf en ze vechten voor een plaatsje zo dicht mogelijk bij Gijs en mij. Ouders, broertjes en zusjes bekijken het geheel op een afstandje maar komen gauw dichterbij. Deze Tribalstammen zijn een groep apart, letterlijk. Ze vallen buiten de maatschappij en hebben op geen enkele voorziening van de overheid recht. Vroeger leefden de Tribals als nomaden en trokken van de ene plek naar de andere plek. Nu vestigen steeds meer Tribals zich aan de rand van steden en gaan opzoek naar werk. Een nieuwe slum is geboren... We merken dat deze mensen anders zijn dan de families die we tot nu toe ontmoet hebben. De Tribals zijn ruwer en harder.
Ik ben nieuwsgierig naar hoe deze mensen leven en besluit Lakshmi, een van de leerlingen van de school, te vragen of ik het hutje van haar en haar familie mag zien. Trots sleurt ze me mee naar haar moeder die me met een hele grote lach het hele kleine hutje binnen leidt. Hier leven Lakshmi, haar vader, moeder, twee zusjes en broertje, samen op 6 vierkante meter. Ik kan niet staan, het is er donker en benauwd. Wanneer de andere kinderen door hebben dat ik binnen ben, stormen ze één voor één het hutje binnen. Het kan dus nog benauwder. Gelukkig lukt het me om me tussen iedereen door naar buiten te wringen, frisse lucht... Gijs heeft voor zichzelf besloten dat hutjes van de buitenkant bekijken genoeg is. Verstandig!
Samuel heeft ons van te voren verteld dat het een groot probleem is om de kinderen van deze Tribals op school te krijgen en te houden. Ouders zijn gewend dat hun kinderen werken, bedelen of telefoons pikken om de kost te verdienen. We praten met de ouders die nu toch hun kinderen naar het schooltje van Samuel laten gaan. Over kansen voor hun kinderen die ze zelf niet gehad hebben maar ook over het inkomen dat ze nu missen doordat hun kinderen niet meer kunnen werken onder schooltijd. Eén vrouw klemt haar hand stevig om mijn arm en roept dat ze geen eten heeft, geen schoon drinkwater, dat we haar moeten helpen. Samuel peutert haar dunne vingertjes los van mijn arm. Wat een wanhoop.
Maar zoals altijd in India, wordt er naast heftige gesprekken altijd tijd gemaakt voor wat entertainment. Of je nu een meer zakelijke bespreking hebt met een organisatie of op bezoek bent in de slums, dat maakt niet uit. De Tribalstam die wij bezoeken verdient hun geld met toekomst voorspellen. Eén van de manieren is door middel van een papegaaitje die, nadat je je hebt voorgesteld aan de papegaai, met zijn snaveltje kaartjes pakt uit een stapeltje. Voor we het weten staan we ons voor te stellen aan het beestje “Hallo ik ben Lotte...”. Hmm... Boven verwachting grijpt de papegaai wel gelijk de goede sterrenbeelden uit zijn stapeltje kaartjes. Zou het dan toch?
Het is tijd om te gaan. Samuel neemt me nog snel mee naar een meisje van 14 jaar waar ze nogal problemen mee hebben. Haar ouders willen haar naar school sturen maar ze wil zelf niet. Samuel vraagt of ik met haar wil praten (met tolk uiteraard). We praten over wat ze wil in de toekomst, wat ik doe, dat ik naar school ben geweest en waarom school wel of niet belangrijk kan zijn. Ik heb grote twijfels of dit nut heeft...
De volgende dag...
Toch even spieken op het schooltje van Samuel. Daar loopt ze! Ze ziet me over de muur van het schoolterrein hangen en zwaait naar me. Nut heeft het gehad, al is het misschien maar voor één dagje. Hopelijk voor meer...
Liefs
Facts:
- Het Zuiden van India begint ondragelijk heet te worden. ’s Nachts koelt het af tot 28 graden. Pfff... Er is hier geen toerist meer te bekennen.
- Hierdoor zijn alle guesthouses leeg. Daar werden we een beetje ongelukkig van. Via via zijn we terecht gekomen bij een Indiase vrouw en haar 80-jarige dementerende moeder die een bovenverdieping vrij hebben.
- Daar worden we dan weer erg gelukkig van.
- Over een week vertrekken we richting Salem naar een microkrediet project.
Wat leuk dat iedereen blijft reageren op onze weblog verhalen. Super dat jullie zo meeleven met ons! Momenteel zitten we in Pondicherry, een Franse ex-kolonie, en genieten hier van stokbrood en Camembert. Even uitrusten na een hele drukke periode waarin we veel verschillende projecten hebben bezocht. Een vermoeiende maar heel erg bijzondere tijd. Eén van deze projecten was een school in Kavali (Andhra Prasdesh) opgezet voor de kinderen van Tribalstammen. Tijdens ons verblijf brachten we samen met Samuel (oprichter van deze school) een bezoek aan de slums, waar deze Tribalstammen leven, om de ouders van deze kinderen te spreken. Iets waar we nog vaak aan terugdenken...
TRIBALS
In de verte zien we de hutjes al tegen de horizon afsteken. Samuel rijdt rustig over de hobbelige wegen richting de slums waar de Tribalstammen wonen. Wij zijn wat minder ontspannen. Dit zijn toch altijd weer spannende bezoeken. Ook deze Tribals hebben nog nooit Westerse mensen gezien en het is altijd weer even afwachten hoe een groep reageert op je komst.
Wanneer we uit de auto stappen, rennen de kinderen uit het schooltje van Samuel enthousiast op ons af. We hebben hen al een paar keer bezocht op het schooltje zelf en ze vechten voor een plaatsje zo dicht mogelijk bij Gijs en mij. Ouders, broertjes en zusjes bekijken het geheel op een afstandje maar komen gauw dichterbij. Deze Tribalstammen zijn een groep apart, letterlijk. Ze vallen buiten de maatschappij en hebben op geen enkele voorziening van de overheid recht. Vroeger leefden de Tribals als nomaden en trokken van de ene plek naar de andere plek. Nu vestigen steeds meer Tribals zich aan de rand van steden en gaan opzoek naar werk. Een nieuwe slum is geboren... We merken dat deze mensen anders zijn dan de families die we tot nu toe ontmoet hebben. De Tribals zijn ruwer en harder.
Ik ben nieuwsgierig naar hoe deze mensen leven en besluit Lakshmi, een van de leerlingen van de school, te vragen of ik het hutje van haar en haar familie mag zien. Trots sleurt ze me mee naar haar moeder die me met een hele grote lach het hele kleine hutje binnen leidt. Hier leven Lakshmi, haar vader, moeder, twee zusjes en broertje, samen op 6 vierkante meter. Ik kan niet staan, het is er donker en benauwd. Wanneer de andere kinderen door hebben dat ik binnen ben, stormen ze één voor één het hutje binnen. Het kan dus nog benauwder. Gelukkig lukt het me om me tussen iedereen door naar buiten te wringen, frisse lucht... Gijs heeft voor zichzelf besloten dat hutjes van de buitenkant bekijken genoeg is. Verstandig!
Samuel heeft ons van te voren verteld dat het een groot probleem is om de kinderen van deze Tribals op school te krijgen en te houden. Ouders zijn gewend dat hun kinderen werken, bedelen of telefoons pikken om de kost te verdienen. We praten met de ouders die nu toch hun kinderen naar het schooltje van Samuel laten gaan. Over kansen voor hun kinderen die ze zelf niet gehad hebben maar ook over het inkomen dat ze nu missen doordat hun kinderen niet meer kunnen werken onder schooltijd. Eén vrouw klemt haar hand stevig om mijn arm en roept dat ze geen eten heeft, geen schoon drinkwater, dat we haar moeten helpen. Samuel peutert haar dunne vingertjes los van mijn arm. Wat een wanhoop.
Maar zoals altijd in India, wordt er naast heftige gesprekken altijd tijd gemaakt voor wat entertainment. Of je nu een meer zakelijke bespreking hebt met een organisatie of op bezoek bent in de slums, dat maakt niet uit. De Tribalstam die wij bezoeken verdient hun geld met toekomst voorspellen. Eén van de manieren is door middel van een papegaaitje die, nadat je je hebt voorgesteld aan de papegaai, met zijn snaveltje kaartjes pakt uit een stapeltje. Voor we het weten staan we ons voor te stellen aan het beestje “Hallo ik ben Lotte...”. Hmm... Boven verwachting grijpt de papegaai wel gelijk de goede sterrenbeelden uit zijn stapeltje kaartjes. Zou het dan toch?
Het is tijd om te gaan. Samuel neemt me nog snel mee naar een meisje van 14 jaar waar ze nogal problemen mee hebben. Haar ouders willen haar naar school sturen maar ze wil zelf niet. Samuel vraagt of ik met haar wil praten (met tolk uiteraard). We praten over wat ze wil in de toekomst, wat ik doe, dat ik naar school ben geweest en waarom school wel of niet belangrijk kan zijn. Ik heb grote twijfels of dit nut heeft...
De volgende dag...
Toch even spieken op het schooltje van Samuel. Daar loopt ze! Ze ziet me over de muur van het schoolterrein hangen en zwaait naar me. Nut heeft het gehad, al is het misschien maar voor één dagje. Hopelijk voor meer...
Liefs
Facts:
- Het Zuiden van India begint ondragelijk heet te worden. ’s Nachts koelt het af tot 28 graden. Pfff... Er is hier geen toerist meer te bekennen.
- Hierdoor zijn alle guesthouses leeg. Daar werden we een beetje ongelukkig van. Via via zijn we terecht gekomen bij een Indiase vrouw en haar 80-jarige dementerende moeder die een bovenverdieping vrij hebben.
- Daar worden we dan weer erg gelukkig van.
- Over een week vertrekken we richting Salem naar een microkrediet project.
-
03 Mei 2009 - 08:23
Anke En Paul:
Hey Lotte en Gijs,
Wat een mini-hutjes daar zeg!
Bijzonder dat je het 14-jarige meisje (in ieder geval één dag) naar school hebt weten te krijgen...
Geniet van de camembert, zolang het nog kan en veel plezier bij jullie volgende project!
x Anke en Paul -
03 Mei 2009 - 13:56
Marjo:
hallo schatten,
wat fijn om weer iets van jullie te horen!!
en weer bijzondere mensen ontmoet. dat lijkt me echt het leukst van alles, al die verschillende mensen. zorg goed voor elkaar.
wij gaan vanavond naar het verlovingsfeestje van wilma en ton!!!!!
doei dikke kussen -
03 Mei 2009 - 18:11
Janna:
Lieve Lotte en Gijs,
Fijn om weer iets van jullie te kunnen lezen. De verhalen blijven intens en boeiend om te lezen. Ik hoop dat jullie het heel fijn en goed hebben daar!
Denk aan jullie...
x
ps. wel genoeg blijven eten he, want die Gijs wordt er iig niet steviger op -
04 Mei 2009 - 09:12
Nienke:
Lieve kinderen,
Wat een mooi verhaal weer. Lijkt me idd een heftige ervaring een bezoekje aan de slums. Maar heeft die papegaai nog iets leuks voorspeld??? Misschien grote veranderingen op het eind van jullie India reis ;) ?!
Enne ik ben het met Janna eens, wel goed blijven eten he!! En wat dacht je van een zonnebankkuurtje Gijs ;), hihi!
Dikke kus, nien
ps. Gijs ben benieuwd naar je nieuwe kapsel!! -
04 Mei 2009 - 10:42
Mark:
Gijs man! Je had m'n broer kunnen zijn met die nieuwe coupe van je! ;-)
Nog steeds erg leuk om de verhalen te lezen -complimenten voor de schrijfstijl- Op naar de volgende cultuurshock! Veel plezier nog in het (hete) India samen!
Mark -
04 Mei 2009 - 13:39
Bonjour:
Parfait narration.
Surtout continuer.
J'ai demandè une chambre avec salle de bains attenante ivre de joie.
Au revoir,
papa et maman -
04 Mei 2009 - 14:13
Gien En Bert:
Blijven genieten van jullie verhalen. Hebben zelf ook een heel klein (sleurhutje) zonder enige luxe. Wij noemen dat vakantie. Rare mensen zijn we toch.
Dikke zoen Gien en Bert -
04 Mei 2009 - 14:30
Mama:
hoi jongens
Wat een mooi verslag weer
van jullie belevenissen.Het is alleen raar dat het geen verhaal is maar dat je het echt allemaal meemaakt.Volgende keer ook wat fot's van jullie erbij hoor, vooral als er van die ingrijpende veranderingen plaatsvinden.
Groetjes en kus
pap en mam -
04 Mei 2009 - 20:24
Oma:
Hallo Lotte en Gijs,
Leuk om weer iets van jullie belevenissen te lezen en te zien. Het is en gaat daar in India wel totaal anders dan hier in Nederland: een hele ervaring. Kunnen jullie nog wel tegen die hitte? Ik wens jullie alle goeds. Groetjes uit Altforst van oma. -
05 Mei 2009 - 19:43
Irene:
Altijd weer een aangename verrassing om een berichtje van jullie te zien. Wat een avonturen zeg het leest als een goed geschreven romannetje.Heb ik me vandaag geergerd aan de drukte in de sauna, lekker belangrijk dus..of aan het kleine huisje op ons weekendje Texel.Voorlopig ben ik weer mak. Hier alles goed met kinderen en koeien en man . Groet Irene -
05 Mei 2009 - 19:55
Boukje:
Hé Lotte en Gijs,
Heerlijk, weer een nieuw verhaal! Wat zullen jullie gelukkig zijn daar... Klinkt allemaal heel bijzonder. Geniet van het eten dat jullie nu hebben en zorg dat jullie een beetje aankomen. x Bouk -
06 Mei 2009 - 12:54
Marianne:
Ha Lotte en Gijs,
Wat fijn weer iets van jullie te horen! Oh, wat een ervaringen doen jullie toch allemaal op zeg! Ik ben net een dag terug uit Argentinië en Brazilië en het zien van de tegenstellingen (rijkdom en armoede) daar maakt zeker indruk! Bij het zien van al die favela's (krottenwijken) en wanhopige mensen word je er toch maar weer eens mee geconfronteerd hoe goed we het hier hebben! Let goed op jullie zelf en tot het volgende bericht!!
Liefs,
Marianne -
09 Mei 2009 - 14:55
Arie En Janet:
Hoi Lotte en Gijs.
Lekker even genieten met stokbrood en Camembert,
wij blijven genieten van jullie verhalen.
Goed zeg,dat je dat meisje zover gekregen hebt om weer naar schol te gaan.
Ook onvoorstelbaar dat die mensen in zo'n hutje leven.
Het is maar goed dat jullie eerst nog een tijdje vakantie hebben, voor je terug komt,want dat wordt écht weer omschakelen in Nederland.
Heel veel groetjes en succes bij jullie volgende onderneming -
11 Mei 2009 - 11:56
Janneke:
Hey, fijn te horen dat alles nog goed met jullie gaat!
Dat verhaal van het papegaaitje komt me wel heel bekend voor, was dat niet in Rome met parkietjes Luciano en Filipo? -
12 Mei 2009 - 02:20
Marcia:
Oke, jullie winnen dik als het om treinreizen gaat! Heel veel succes en plezier nog met alle plannen! Liefs Marcia -
14 Mei 2009 - 11:27
Elburg Is Er Weer!:
Hoj daar!,
Klinkt ons erg spannend in de oren. Mooie foto's en een leuke papagaai! Maak er nog een mooie tijd van daar! Dikke kus van je neefje je twee nichtjes en oom en tante -
17 Mei 2009 - 10:22
Theo En Gerda:
Hoy Lotte en Gijs.
Wat schrijven jullie mooi en boeiend.
en dan die foto's erbij kunnen we het ook nog zien.
geweldig we blijven jullie volgen.
Roy gaat 4 juni 6 keer de Alpe d'Huez opfietsen voor de kankerbestrijding
Dan gaan wij weer naar Frankrijk om hem aan te moedigen,hij traint er hard voor.
toen wij met je ouders op de top stonden begrepen we waarom het zal zwaar worden.
Lotte en Gijs vele groetjes van ons. -
19 Mei 2009 - 19:12
Sab:
hee leukerds, waar is mijn berichtje nou gebleven? Nog maar een keer dan!! Vind het zoooooo gaaf, wat jullie daar doen! Ik ga je nu een mail sturen Lot.
xxxx -
05 Juni 2009 - 09:33
Wies:
Hallo Lotte en Gijs!
Via IndianRose lees ik af en toe jullie weblog, leuk! Vorig jaar ben ik met Niek in Salem geweest (ah; ik ben de vriendin van Niek;)), en het was fantastisch! Als jullie dit nog op tijd lezen, doe George, Vimmy, Lilian en Sam dan alle liefs van mij en Niek! En als jullie op het kantoor komen, geef Sangeetha (project manager) een knuffel van mij ;) Als je met haar op stap kunt, doen, ze is leuk en lief gezelschap!
Veel plezier in India, groetjes Wies
PS ok ik ben een beetje jaloers.. ik wil ook wel weer ;) -
15 Juni 2009 - 12:10
Marcia:
Hoi Lotte en Gijs, hopelijk gaat alles goed met jullie en trekken jullie de hitte nog? Jullie zijn niet zo'n fanatieke schrijvers geloof ik... Hoe is/was het micro krediet project?
Ik ga over een week of drie al weer naar huis! Einde is in zicht voor mij.
Wens jullie nog een fijne tijd. Liefs Marcia -
03 Juli 2009 - 00:44
Annemiek:
Hey Lotte en Gijs, wat geweldig om iedere keer weer jullie verhalen te lezen! Zeer indrukwekkend. Ik wil je even laten weten dat Anne besloten heeft om psychologie te gaan doen in Maastricht als ze wordt uitgeloot voor geneeskunde. Grappig hè. Ik had dit nooit verwacht, maar ik vind het erg leuk. Succes en ik hoop snel een nieuw berichtje te lezen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
