KANYA GURUKUL

Lieve allemaal,

Op dit moment zitten we heerlijk lui in Puri, een plaatsje aan de Bengaalse zee. Even uitrusten en terugblikken op een hele bijzondere maand in Paikmal. Waar we dachten te gaan werken op een jongensinternaat. Het bleek het bijbehorende (net opgestarte) meisjes internaat te worden, Kanya Gurukul. Hier zitten sinds 8 maanden, 13 meisjes van 11 jaar.

KANYA GURUKUL

Het lijkt al weer een een hele tijd geleden dat we het terrein kwamen oprijden van Kanya Gurukul. Dertien meisjes in uniform staan op ons te wachten. Heel groot het woord “Welcome” van bloemetjes in het zand. Een gezongen mantra in het Hindi. We krijgen bloemen kettingen om onze nek, een tikka op ons voorhoofd (een stip van rood poeder gemengd met water en een rijstkorrel erop). De meisjes kijken met verlegen, zenuwachtige blikken naar ons. De eerste twee witte mensen die ze ooit in hun leven hebben gezien (ik zou er ook bang van worden). En wij kijken met verlegen, zenuwachtige blikken terug.

Na een paar dagen het leven op Kanya Gurukul te hebben bestudeerd starten we met onze dagelijkse Engelse lessen. De meisjes zitten op lege cement-zakjes op de grond, wij zitten ervoor op een stoel. Wanneer ze de beurt krijgen, staan ze op en gaan pas weer zitten als wij daar toestemming voor geven. Een gemiddelde docent in Nederland zou een moord doen voor zulke leerlingen. Antwoorden op vragen worden bijna gefluisterd, het liefst met hun hoofd verscholen achter hun Engelse boekje.

Langzaam, heel langzaam, beginnen de meisjes (maar ook wij zelf) te veranderen. Er wordt harder gesproken, gelachen om onze grapjes, ze willen allemaal de beurt om iets te zeggen. Als we niet gelijk om 09:00 uur bij het schoolbord staan, komen Reeta en Preeti (de twee brutaalste) naar onze kamer gelopen “ English class??”. Ook buiten de lessen om krijgen we steeds meer contact met de meiden. We leren ze badmintonnen en bereiden samen een 3 daags festival voor.

Naast de lessen, zit ik het liefst in de keuken (een zandvloer met een rieten overkapping) te kletsen en te roddelen met Mina (de kokkin), Josoda en Puspa (leraressen) en Naanee (de oudste zus van het hoofd van de Gurukul). “Wat, zijn jullie niet getrouwd?” “Als jullie gaan trouwen, bij wie z’n familie gaan jullie dan wonen? Die van jouw of die van Gijs?” “Welke crème gebruik je om zo wit te blijven?” “ Wat zien jouw muggenbulten er gek uit (redactie: moedervlekken). Ondertussen leren Josoda en Naanee me hoe ik chapatti moet maken (oke, ze zijn vierkant, maar het is chapatti). De 23-jarige Puspa leert me liefdesliedjes in het Hindi en ik leer haar liefdesliedjes in het Engels.

Het is ongelofelijk hoe snel je went aan het leven hier (en ook het leven hier aan onze aanwezigheid). Na twee weken worden de vrouwen in de keuken ook wat vrijer richting Gijs. We zitten iedere avond met z’n allen in de keuken. De chapatti’s die ik elke avond maak zijn nu rond. We spelen kaartspelletjes nadat al het werk is gedaan. En de meiden nemen dingen van ons over. Er zijn nu dus 13 meisjes van 11 jaar in India die “hoppa” roepen wanneer ze een opdracht af hebben en een vissenhoofd kunnen na doen (wangen naar binnen zuigen, grote ogen opzetten, oké, niet al onze invloed is goed). En als na vier weken het afscheid dichterbij komt, beseffen we dat we eigenlijk het liefst hier zouden willen blijven.

Het enige waar we niet aan wennen is het eten. Het is lekker, het is prima, maar het is alleen maar rijst, groente en chapatti. We vallen alle twee ontzettend af. Mina en Naanee proberen ons bij te voeren. Naast een ontbijt (rijstepap) krijgen we 3 warme maaltijden per dag (rijst, rijst en uhm rijst). Ik probeer ze uitleggen dat ik in Nederland wel eens een hele zak chips leeg eet en aan hoeveel rijst dat gelijk staat wat betreft calorieën. Het is voor mij niet mogelijk om aan te komen op rijst en groente. Maar ze begrijpen er niks van, ik eet de hele dag maar val toch af. Ze vermoeden een worm.

En dan, na een maand, het afscheid. Weer de bloemen-kettingen, weer de tikka. Maar nu zingen de meiden OldMacDonald, ze doen de buikdans-moves die ze van me geleerd hebben. Mina, die alleen Oriya spreekt, heeft voor de gelegenheid 3 Engelse woorden geleerd “CANCEL TRAIN TICKET”. Puspa heeft tranen in haar ogen staan (en wij ook). We stappen weer in dezelfde jeep als waar we mee aankwamen. Nog een laatste keer kijken we naar Kanya Gurukul en zien 13 meisjes uitgelaten zwaaien… terwijl ze en vissenhoofd trekken…

Liefs


Facts:
- We hebben in Paikmal mogen genieten van een 3-daags festival, georganiseerd om de Gurukul te promoten. Er zouden 5000 mensen komen (het waren er 300). Lotte werd in een sari gehesen (en in een veelte strak bovenstukje geperst) en Gijs is een Indiase versie van de skinny jeans (en met skinny bedoelen we heel erg skinny).
- Onze badkamer hebben we gedeeld met een goudkleurige kikker en 2 lizards (keurige elke dag aanwezig).
- Onze kamer hebben we gedeeld met een dikke vieze bruine pad, die trouw elke keer nadat we hem eruit hadden geveegd, weer ‘s nachts naar binnen kwam en achter Gijs’ backpack ging zitten.
- Lotte is haar angst voor insecten kwijt (en weer blijkt: “exposure helpt”) en drukt rustig met blote vingertjes een sprinkhaan of tor plat.
- En nee, dit is niet erg Boeddhistisch (maar wel lekker).
- Niemand hoeft zich zorgen te maken want we komen weer aan in Puri, met dank aan alle taartjes, kokosnoten en lassi’s (yoghurt drankjes).

Namaste