EEN DAG BIJ GUESTHOUSE THE TARA'S
Door: Lotte en Gijs
Blijf op de hoogte en volg Lotte en Gijs
23 Oktober 2009 | India, Rishīkesh
Allereerst weer ontzettend bedankt voor alle leuke reacties op ons vorige bericht. Inmiddels zijn we weer in "ander" India (of "echt" India, zoals sommige mensen het liever noemen). Maar de gebeurtenissen van de 2,5 maand in de Himalaya spelen nog vaak in onze gedachten. De 2,5 maand dat we samen met een groep Boeddhistische nonnen, een guesthouse hebben gerund in het kleine dorpje Nyerma...
EEN DAG BIJ GUESTHOUSE THE TARA'S
Ergens vaag hoor ik een wekker piepen, nog verder weg hoor ik Gijs uit bed komen en zich aankleden. Daarna niks meer... Totdat ik (een half uur later) wordt gewekt met een “wakker worden marmot” en een glas chai. Mijn luxe-momentje voorafgaand aan een drukke dag. Guesthouse the Tara’s, wat al voelt als “ons” guesthouse, zit vol geboekt. Dat betekent 6 kamers en 12 mensen, wat niet veel lijkt maar genoeg is voor twee onervaren mensen op dit gebied. Gijs heeft het eerste uur van deze dag al water gekookt en het ontbijt voorbereid voor onze gasten. We besluiten naar de puja van de nonnen te gaan…
De puja is een gemiddeld 4 uur durende gebedsbijeenkomst die de nonnen trouw elke ochtend bijwonen. In de klein puja-ruimte nemen we plaats op de dikke tapijten om een deel van de puja bij te wonen die bestaat uit het zingen van mantra’s afgewisseld met het drinken van boter-thee (ditmaal niet zout, er moet aan de bloeddruk van de nonnen worden gedacht) met tsampa (soort meel). We laten ons meezweven op de mantra’s die we niet begrijpen maar die rustgevend werken als een slaapliedje. Op de offertafel, die vol ligt met koekjes en appeltjes, zie ik de dikke muis trippelen die ik tijdens elke puja zie. Dat deze muis woont op de offertafel is net zo waarschijnlijk als dat hij binnen een jaar sterft aan zijn obesitas. Na een uur houden we het voor gezien, we moeten aan het werk.
We houden ons bezig met wassen, opruimen, boodschappen doen, kamers schoonmaken, telefoontjes met nieuwe reserveringen afhandelen, water bij de pomp halen, reserveringsschema’s doornemen met hoofdnon Dechen, met non Chamba doornemen hoe we morgen de lunch gaan regelen voor een enorme groep en het beantwoorden van vragen van gasten. De tijd vliegt… om vier uur ‘s middags zoek ik Chamba. Ik wil graag wat dingen met haar doornemen over het rondleiden van mensen die op bezoek komen en het guesthouse en het klooster willen zien. Ik vind haar uiteindelijk in het huis van de kokkin van de nonnen, die we “ama-le” noemen (Ladakhi voor “mama”). Onderuitgezakt op een matras met een beker warme melk kijkt Chamba me eerst betrapt aan dat ik haar schuilplaats heb ontdekt waarvan ze (zo blijkt later) gebruik maakt als het even te druk wordt met alle gasten. Deze blik wordt gauw ingewisseld voor een schaterlach (die in Ladakh altijd volgt om iets te verbloemen, of het nu schrik, schaamte, pijn of verdriet is). Ama-le slaat me vriendelijk (maar veelte hard) op mijn rug, beveelt me te gaan zitten en duwt me eenzelfde beker warme melk in m’n handen. Chamba kijkt me aan, het is duidelijk, vanaf nu delen we deze schuilplaats. Gewoon, voor als het even nodig is.
Wanneer ik terugloop naar het guesthouse wil ik eigenlijk beginnen met datgene waar ik stiekem een beetje tegenop zie, het avondeten maken. Het wordt nog even uitgesteld door de non Tundup die 50 meter verderop roept of we thee willen drinken. Waarom niet? Gijs en ik ploffen neer in het kamertje van Tundup die druk in de weer is met het kleine gasstelletje. De melk die ze bij de thee gooit is zo dik en geel dat het nogal te denken geeft maar na tien maanden India mag de weerstand wel weer eens getest worden. Tundup spreekt naast Ladakhi ook Hindi dus we babbelen wat met ons kleine vocabulaire aan Hindi, onze handen en onze voeten.
Dan wordt het echt tijd om te koken. Voor 14 mensen op twee gas-pitjes en op 3500 meter hoogte, daar heb je wat tijd voor nodig. Naast dit alles is het vooral de druk die ik stiekem elke avond weer voel dat “het lekker moet zijn”. Bij mislukking kunnen we geen friet gaan halen. De snelkookpan is onmisbaar op deze hoogte maar zeker niet mijn grootste vriendin (wie verzint er nu een pan waar je tussendoor niet in kan kijken en je belet te proeven?). “Kunnen we gebakken aardappelen eten?” vraagt één van onze gasten met haar hoofd om de keukendeur “ik houd niet zo van rijst”. Kom dan niet naar India maar blijf thuis op de bank, denk ik. “Het lukt me niet om nu nog voor 14 mensen aardappelen te schillen” zeg ik met mijn liefste glimlach.
Wanneer ik in de “dhal” sta te roeren zie ik buiten Gijs de planten van het guesthouse water geven, door de nonnen naar het klooster geroepen worden en daar vervolgens ook de planten doen. Als ik op het laatst de paneer (= soort zachte jonge kaas) door de palak (=soort wilde spinazie) doe, zie ik dat hij wordt beloond met een pak koekjes door non Tashi, waarschijnlijk afkomstig van de offertafel. De muis zal niet blij zijn... Achter de bergen gaat de zon onder en zorgt voor een oranje rode gloed over ons wereldje wat zo klein en veilig lijkt en eigenlijk ook gewoon is, hier op dit afgelegen plekje in India. ..
Liefs
Facts:
- Nu ook Gijs’ verjaardag gevierd! Een groot deel van de nonnen kwam even op bezoek tijdens deze dag om chips te eten...
- “Tara’s” staan voor de vrouwelijke verschijningsvormen van Boeddha.
- Momenteel zijn we in Rishikesh, de “Yoga-hoofdstad van de wereld”. De Beatles hebben hier in de Maharishi Mahesh Yogi Ashram gezeten in de jaren 60 en veel van de nummers geschreven die nu op White Album staan.
- Daarvoor nog prachtig projecten geëvalueerd in Dehra Dun over de educatie en empowerment van Tribal-stammen.
- November en december hadden we eigenlijk vrij gehouden om nu dan toch eens echt de toerist uit te gaan hangen. Maar door enthousiaste verhalen zijn we overgehaald om naar een biologische boerderij te gaan in de deelstaat Rajasthan waar we nu de maand november zullen gaan werken.
xxx
EEN DAG BIJ GUESTHOUSE THE TARA'S
Ergens vaag hoor ik een wekker piepen, nog verder weg hoor ik Gijs uit bed komen en zich aankleden. Daarna niks meer... Totdat ik (een half uur later) wordt gewekt met een “wakker worden marmot” en een glas chai. Mijn luxe-momentje voorafgaand aan een drukke dag. Guesthouse the Tara’s, wat al voelt als “ons” guesthouse, zit vol geboekt. Dat betekent 6 kamers en 12 mensen, wat niet veel lijkt maar genoeg is voor twee onervaren mensen op dit gebied. Gijs heeft het eerste uur van deze dag al water gekookt en het ontbijt voorbereid voor onze gasten. We besluiten naar de puja van de nonnen te gaan…
De puja is een gemiddeld 4 uur durende gebedsbijeenkomst die de nonnen trouw elke ochtend bijwonen. In de klein puja-ruimte nemen we plaats op de dikke tapijten om een deel van de puja bij te wonen die bestaat uit het zingen van mantra’s afgewisseld met het drinken van boter-thee (ditmaal niet zout, er moet aan de bloeddruk van de nonnen worden gedacht) met tsampa (soort meel). We laten ons meezweven op de mantra’s die we niet begrijpen maar die rustgevend werken als een slaapliedje. Op de offertafel, die vol ligt met koekjes en appeltjes, zie ik de dikke muis trippelen die ik tijdens elke puja zie. Dat deze muis woont op de offertafel is net zo waarschijnlijk als dat hij binnen een jaar sterft aan zijn obesitas. Na een uur houden we het voor gezien, we moeten aan het werk.
We houden ons bezig met wassen, opruimen, boodschappen doen, kamers schoonmaken, telefoontjes met nieuwe reserveringen afhandelen, water bij de pomp halen, reserveringsschema’s doornemen met hoofdnon Dechen, met non Chamba doornemen hoe we morgen de lunch gaan regelen voor een enorme groep en het beantwoorden van vragen van gasten. De tijd vliegt… om vier uur ‘s middags zoek ik Chamba. Ik wil graag wat dingen met haar doornemen over het rondleiden van mensen die op bezoek komen en het guesthouse en het klooster willen zien. Ik vind haar uiteindelijk in het huis van de kokkin van de nonnen, die we “ama-le” noemen (Ladakhi voor “mama”). Onderuitgezakt op een matras met een beker warme melk kijkt Chamba me eerst betrapt aan dat ik haar schuilplaats heb ontdekt waarvan ze (zo blijkt later) gebruik maakt als het even te druk wordt met alle gasten. Deze blik wordt gauw ingewisseld voor een schaterlach (die in Ladakh altijd volgt om iets te verbloemen, of het nu schrik, schaamte, pijn of verdriet is). Ama-le slaat me vriendelijk (maar veelte hard) op mijn rug, beveelt me te gaan zitten en duwt me eenzelfde beker warme melk in m’n handen. Chamba kijkt me aan, het is duidelijk, vanaf nu delen we deze schuilplaats. Gewoon, voor als het even nodig is.
Wanneer ik terugloop naar het guesthouse wil ik eigenlijk beginnen met datgene waar ik stiekem een beetje tegenop zie, het avondeten maken. Het wordt nog even uitgesteld door de non Tundup die 50 meter verderop roept of we thee willen drinken. Waarom niet? Gijs en ik ploffen neer in het kamertje van Tundup die druk in de weer is met het kleine gasstelletje. De melk die ze bij de thee gooit is zo dik en geel dat het nogal te denken geeft maar na tien maanden India mag de weerstand wel weer eens getest worden. Tundup spreekt naast Ladakhi ook Hindi dus we babbelen wat met ons kleine vocabulaire aan Hindi, onze handen en onze voeten.
Dan wordt het echt tijd om te koken. Voor 14 mensen op twee gas-pitjes en op 3500 meter hoogte, daar heb je wat tijd voor nodig. Naast dit alles is het vooral de druk die ik stiekem elke avond weer voel dat “het lekker moet zijn”. Bij mislukking kunnen we geen friet gaan halen. De snelkookpan is onmisbaar op deze hoogte maar zeker niet mijn grootste vriendin (wie verzint er nu een pan waar je tussendoor niet in kan kijken en je belet te proeven?). “Kunnen we gebakken aardappelen eten?” vraagt één van onze gasten met haar hoofd om de keukendeur “ik houd niet zo van rijst”. Kom dan niet naar India maar blijf thuis op de bank, denk ik. “Het lukt me niet om nu nog voor 14 mensen aardappelen te schillen” zeg ik met mijn liefste glimlach.
Wanneer ik in de “dhal” sta te roeren zie ik buiten Gijs de planten van het guesthouse water geven, door de nonnen naar het klooster geroepen worden en daar vervolgens ook de planten doen. Als ik op het laatst de paneer (= soort zachte jonge kaas) door de palak (=soort wilde spinazie) doe, zie ik dat hij wordt beloond met een pak koekjes door non Tashi, waarschijnlijk afkomstig van de offertafel. De muis zal niet blij zijn... Achter de bergen gaat de zon onder en zorgt voor een oranje rode gloed over ons wereldje wat zo klein en veilig lijkt en eigenlijk ook gewoon is, hier op dit afgelegen plekje in India. ..
Liefs
Facts:
- Nu ook Gijs’ verjaardag gevierd! Een groot deel van de nonnen kwam even op bezoek tijdens deze dag om chips te eten...
- “Tara’s” staan voor de vrouwelijke verschijningsvormen van Boeddha.
- Momenteel zijn we in Rishikesh, de “Yoga-hoofdstad van de wereld”. De Beatles hebben hier in de Maharishi Mahesh Yogi Ashram gezeten in de jaren 60 en veel van de nummers geschreven die nu op White Album staan.
- Daarvoor nog prachtig projecten geëvalueerd in Dehra Dun over de educatie en empowerment van Tribal-stammen.
- November en december hadden we eigenlijk vrij gehouden om nu dan toch eens echt de toerist uit te gaan hangen. Maar door enthousiaste verhalen zijn we overgehaald om naar een biologische boerderij te gaan in de deelstaat Rajasthan waar we nu de maand november zullen gaan werken.
xxx
-
23 Oktober 2009 - 07:24
Mirjam:
Alweer een mooie en beeldende beschrijving waar het plezier vanaf spat. Geweldig! Komen jullie nog wel terug?
liefs Mirjam -
23 Oktober 2009 - 07:33
Anke:
Wat een ervaring weer zeg! Geweldig!
Veel plezier op de biologische boerderij (m'n vader kan dus ook nog in India aan de slag als hij Nederland zat wordt ;)).
Liefs, Anke -
23 Oktober 2009 - 07:53
Anneke:
Als ik dit zo lees lijkt het wel of jullie nooit anders hebben gedaan en jullie echt genieten en op jullie gemak voelen in India. Heerlijk! Vraag me inderdaad net als Mirjam af of jullie wel terugkomen? Gaan jullie in december nog wel de toerist uithangen? In elk geval veel plezier in Rajasthan.
liefs x Anneke -
23 Oktober 2009 - 08:25
Anna:
dag lotte en gijs, wat een prachtig verhaal. het voelt net alsof we er zelf een beetje bij zijn. zo leuk geschreven. jullie lijken er geen genoeg van te kunnen krijgen, nu weer ergens anders aan het werk. de toerist uithangen kan altijd nog en het klinkt alsof jullie heerlijk genieten van deze manier van 'zijn'. liefs anna en jack -
23 Oktober 2009 - 09:38
Jan En Hannie Spanje:
Hé Lotte en Gijs, dat was weer genieten van jullie indrukwekkend verhaal. Nu op een boerderij is natuurlijk weer heel anders. Ben erg benieuwd hoe dit jullie bevalt. Geniet van de laatste periode van jullie enerverende reis. Groet vanuit Spanje -
23 Oktober 2009 - 11:40
Mirjam, Janna, Sofie:
He die Lotte en Gijs,
mooi om meet e mogen genieten. En Gijs, nog gefeliciteerd! wanneer komen jullie weer terug? Dat wil janna wel weten. We wensen jullie nog veel mooie momenten daar, op de boerderij straks en nu nog in de plaats waar jullie zitten. Heerlijk dat jullie het zo fijn hebben, klinkt goed! groetjes van sofie mirjam janna -
23 Oktober 2009 - 12:11
Nog Een Janna:
Heej sexy setje,
Fijn dat het (weer) zown intense en mooie tijd is geweest! Op naar de volgende ervaring maar weer...
Liefs,
Janna. -
23 Oktober 2009 - 12:13
Gien En Bert:
Allemachtig prachtige verhaalstijl. Je kan wel een boek schrijven. Volgen het allemaal met veel plezier. -
23 Oktober 2009 - 15:30
Mama:
Mooi verhaal!!! En dan nog echt ook. We hebben net alle andere foto"s ook gezien. Zo hebben we nu helemaal een goed plaatje.
Wat jammer dat die lieve honden niet mee kunnen!!
Moeilijk om van iedereen afscheid te nemen .
TOT OVER 9 WEKEN.
We missen jullie
mama -
24 Oktober 2009 - 00:56
Nienke:
Hey schatjes!
Idd mooi verhaal weer. Mis jullie wel hoor! Ben net terug uit A'dam, samen met Daan m zijn verjaardag te vieren. Naar Boom Chicago geweest, was echt super leuk. Nog ff en dan kan ik hem aan jullie voorstellen. Geniet nog van jullie laatste paar maanden in India!
X nien -
24 Oktober 2009 - 10:03
Irene:
Wat een cultuurverschil weer met Thaise Bhoeddistische nonnen. Deze vrouwen staan in lager aanzien dan de mannen en mogen dan ook geen oranje dragen alleen wit. Haardracht,of gebrek aan, is overigens hetzelfde. Fijn dat jullie rollenpatroon traditioneel is. Moeders kookt en vader doet de plantjes!! Geniet nog Irene -
24 Oktober 2009 - 16:23
Elske:
Wat een geweldig verslag!
Je zet de sfeer wel heel fraai neer...mooi!
Ik verheug me al op de volgende,
Veel liefs! -
24 Oktober 2009 - 18:25
Jan En Marjo:
wat een lieve mensen lijken die nonnetjes!!
er straalt zoveel hartelijkheid van die foto"s. geniet van jullie verhaal!
kus, jan en marjo -
24 Oktober 2009 - 20:19
Trees En Henk:
erg intresand en mooi de fotoos zullen best mooi zijn en ik hoop je weer gezond samen hier bij ons te zien ik vind het prachtig en alle bij nog gefeliciteerd het is daar wel mooi maar het is daar best hart werkenmet ons gaat alles goed heel veel liefs van ons bijde en tot gauw -
25 Oktober 2009 - 13:08
Marianne:
Wow, met jullie indrukwekkende verhalen en mooie foto's lijkt het net even alsof we er ook bij zijn geweest. Geweldig!! -
30 Oktober 2009 - 11:53
Mark:
Klinkt weer helemaal super! Ik denk dat het straks toch wel een compleet kannetje koffie wordt om weer bij te praten! Veel plezier, geniet ervan! Maar dat zit wel goed zo te lezen. :-) -
01 November 2009 - 10:44
Boukje:
Zo te horen genieten jullie nog steeds van alle bijzondere belevenissen. Wanneer komen jullie terug? Heb wel zin een keer iets af te spreken... misschien een kleine familie-reünie? liefs Boukje -
02 November 2009 - 08:21
Janet:
Hoi Lotte en Gijs,
Gijs nog gefeliciteerd met je verjaardag.
Wat een mooi verhaal weer, jullie halen écht alles uit dit jaar. SUPER!!
Nu nog 'n tijdje op de boerderij, en dan komt de terugreis toch wel erg dichtbij.
Een fijne tijd daar.
Heel veel groetjes Arie en Janet
-
02 November 2009 - 13:20
Juliette, A.,I.,A.,I:
Hier in Londen leven wij ook nog steeds met jullie mee. Wat een prachtige beschrijvingen, geuren en kleuren 'spatten' er vanaf.
Juliette x -
04 November 2009 - 10:36
Suus:
Wat een mooi verhaal weer! Ik ga je zo even een mail sturen!
xx Suus -
05 November 2009 - 12:38
Jacoline:
Super mooi verhaal!
Ik krijg er zelf zin door om te gaan reizen, maar gelukkig ga ik in december naar China! Nog heel veel plezier met de laatste maanden. -
06 November 2009 - 21:03
Arthur B.:
Dag Lotte en Gijs, erg leuk het lezen van jullie avonturen. Begin als niet zo reislustig type opeens erg zin te krijgen in Namibiëreis van twee weken samen met vriendin half november. Ben benieuwd wat ik daar ga beleven! -
24 November 2009 - 15:59
Edgar B.:
Hoi Lotte en Gijs,
Het begint voor mij nu bijna regelmaat te worden om vanuit de centrale bib. van Tilburg jullie avonturen te volgen. Toch wel iets anders dan burgelijk Nederland. Veel plezier met het vervolg van jullie reis!
Overigens merk ik dat ik niet de enige ben van de familie B. die af en toe een reactie plaatst. We leven allemaal met jullie mee!
Groetjes, Edgar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
