NAAR NEPAL MET EEN MISSIE
Door: Lotte en Gijs
Blijf op de hoogte en volg Lotte en Gijs
09 Juli 2009 | Nepal, Kathmandu
Het heeft even geduurd, maar na een zomerstop, hier toch weer een teken van leven. Op dit moment vanuit Kathmandu, Nepal. Na drie weken gewerkt te hebben bij een grote microkrediet organisatie in Salem zijn we begonnen aan onze reis naar het Noorden om ons visum te verlengen. In plaats van direct richting het Noorden te gaan kreeg één van ons opeens het idee om eerst naar het meest Zuidelijke puntje van India, Kanyakumari, te reizen (sorry Gijs). Waardoor onze trip uiteindelijk uitkwam op een totaal van 85 reisuren....
NAAR NEPAL MET EEN MISSIE
Kanyakumari-Salem
We moeten afscheid nemen van een heel bijzonder plekje, Kanyakumari. Hier loopt India op een punt en botsen de golven van de Bengaalse Zee, de Arabische Zee en de Indische Oceaan op elkaar. We kijken vier dagen lang naar hoe de kleuren van de verschillende zeeën zich vermengen en als we weg gaan balen we dat we geen vijfde, zesde en zevende dag hebben... We kunnen blijven staren. Maar onze trein vertrekt richting Salem, de plek waar we al 2,5 week de microkrediet organisatie hebben bezocht. Helaas hebben we een wachtlijst-ticket voor de trein. Dat betekent dat je geen plaats hebt en dat je heel hard moet hopen dat andere mensen niet komen opdagen. De manager op het station verzekert ons dat we een plek zullen hebben en we stappen dus met goede moed in...
...om vervolgens voor 16 uur opgepropt te zitten met 15 andere mensen die het zelfde dachten als wij plus natuurlijk de mensen die wel het geluk hadden een kaartje te bemachtigen. Het is zomervakantie in India! Zorgt dit in Nederland voor lege treinen, in India puilen ze nog meer uit dan normaal. De conducteur is niet blij met ons maar een groep nonnetjes neemt het voor ons op en schuift alles opzij voor ons. We zijn 16 uur lang verzekerd van heel veel eten, discussies over Obama, Paus Benedictus XVI, abortus (van de laatste had ik spijt dat we het hebben aangesneden, oef, wat een felheid) en, niet onbelangrijk, een plekje in de trein! Uiteindelijk stijf en vermoeid in Salem aangekomen waar we nog een paar blijven om van iedereen van de organisatie afscheid te nemen...
Salem-Mysore
En dan... op naar Mysore. Dit maal een nachttrein, maar weer met wachtlijst-ticket. Wederom verzekert de manager op het station ons van een plek (het vertrouwen wordt al iets minder). In de trein gelijk opzoek naar de conducteur om wat te regelen. Hij blijkt geen zonnestraaltje te zijn. Hij maakt ons duidelijk dat we illegaal in de trein zitten en dat dat echt niet kan, op het volgende station moeten we er dus uit (lees: 02:00 uur ’s nachts op een station in de middle of nowhere dat bestaat uit niet meer dan een golfplaten dakje en een groep zwervers en zwerfhonden). Meneer is serieus... Gijs en ik kijken elkaar aan “Wat nu??”. We proberen de conducteur nog om te kopen (het blijft India) maar niks werkt en ik besluit om mijn laatste wapen in te zetten. Ik zet een flinke huilbui op en binnen vijf minuten hebben we beide een bedje, dekentje en kussen.. Hmmm, een zeer beschamende maar effectieve actie. De conducteur komt die nacht nog twee keer langs om te vragen hoe het met me gaat.
Mysore-Jhansi
Na lange tijd gereisd te hebben in kleine dorpjes en bij Indiase families thuis te hebben gelogeerd, is het toeristische Mysore een beetje schrikken. De technieken om opdringerige straatverkopers op afstand te houden moeten weer bovengehaald worden. Maar het Maharaja Palace blijkt een hoogtepunt, mede door de koptelefoon en audio-guide. De ingesproken verhalen die de geschiedenis van het paleis vertellen worden ondersteund door toeterende olifanten, getrappel van paarden en het geluid van een instortend paleis (een eerdere houten versie van dit gebouw is afgebrand).
Na een aantal dagen is het tijd voor de grootse treinreis, 36 uur. Ik hoef zeker niet uit te leggen wat voor een ticket we hadden? Uiteindelijk blijkt er een afzegging en kunnen Gijs en ik voor 36 uur 1 plek delen. Kregen we van te voren te horen dat een jaar India een test voor je relatie is, probeer dan eens 36 uur samen op één plek te gaan zitten... Maar je verlegt je grenzen (we zijn nog steeds bij elkaar). We raken in gesprek met een jonge moeder die dezelfde tijd in de trein moet zitten samen met haar baby van 6 maanden. Wanneer we voor een langere tijd op een station stoppen, duwt ze de baby in mijn handen en zegt even een frisse neus te gaan halen. Daar zitten we dan met de kleine hubby op schoot. “Als hij maar niet gaat huilen” roept Gijs verschrikt. “Als mama maar weer terug de trein in komt” denk ik. Maar mama stapt na een half uur weer in om haar baby weer over te nemen van ons. Wat een vertrouwen heb je dan!
Aangekomen blijkt Jhansi een vieze stinkstad te zijn. Wanneer we uit de trein stappen blaast de wind als een föhn op standje 3 in ons gezicht. We besluiten door te gaan naar het kleine dorpje Orchha 16 kilometer buiten Jhansi omdat we drie dagen moeten wachten op onze volgende trein. Het blijkt een goede keuze. Het enorme fort is prachtig en er is een klein wegrestaurantje met hutspot op de kaart! Een nieuwe ervaring om dit gerecht met 40 graden te eten. Heimwee!
Jhansi-Varanasi
Deze reis staat in het teken van piekeren. Ik heb een ontsteking aan mijn teen die steeds groter en smeriger wordt. In Orchha waren geen medische voorzieningen dus op naar Varanasi voor een ziekenhuis. Helaas moet het mes erin. Gijs kijkt (met een beetje een vies gezicht) keurig mee tijdens de ingreep om te checken of alles hygiënisch gaat. Na in totaal 2 uur staan we weer buiten. Laksmi (de meest lieve tuk-tuk rijder die we tot nu toe gespot hebben in India) rijdt super langzaam naar ons guesthouse en vermijdt elke hobbel in de weg. Varanasi staat vooral in het teken van “met de voet omhoog” en “stoned staan van de dubbele antibiotica kuur”. Na acht dagen is de wond zover dicht dat we weer verder kunnen reizen...
Varanasi-Gorakhpur-Sunauli- Bhairawa- KATHMANDU
De comfortabele treinen worden ingeruild voor lokale bussen (vergezeld door Indiase en Nepalese mensen met hun handelswaar) en jeeps (inhalen in haarspeldbochten terwijl je een afgrond inkijkt). Ik moet even slikken wanneer we over de grens lopen. Ik wil niet weg uit India! Kathmandu blijkt super toeristisch. Het is makkelijker om hier spaghetti te eten dan traditioneel Nepalees eten en als we door te straten lopen horen we Bruce Spingsteen en Coldplay uit de speakers schallen. De Nepalese mensen zijn minder opdringerig dan de Indiase mensen wat voor een soort rust zorgt. Helaas leer je de lokale bevolking hierdoor wel een stuk slechter kennen. We missen het ruige en de puurheid van India.
Het visum aanvragen blijkt niet heel makkelijk. Veel visa worden de afgelopen weken geweigerd of er worden slechts drie maanden gegeven in plaats van zes. We zijn hier duidelijk niet op een handig moment. Zelfs toeristen uit Europese landen, die meestal met gemak een visum bemachtigen, krijgen geen zes-maanden visa. Maar na twee weken stress en onzekerheid ga we uiteindelijk voor de laatste keer naar de Indiase Ambassade hier in Kathmandu... en we hebben ons visum voor 6 maanden!!! De weken in Nepal waren zeker niet ons hoogtepunt maar alles lijkt nu vergeten. We gaan weer terug naar India!
Liefs
Facts:
-Morgen beginnen we aan onze reis richting Ladakh waar we 2 maanden verblijven hoog in de bergen tussen de nonnen.
-Op verzoek van velen hebben we deze keer foto’s geplaatst waar we zelf opstaan (gezondheid kan nu dus gecheckt worden).
-Valt er iets op aan Gijs’ haar?
-Na veel commentaar op mijn lange smalle gezicht, heb ik toch maar weer een pony geknipt.... met het schaartje op ons Zwitsers-zakmes (= geen aanrader).
NAAR NEPAL MET EEN MISSIE
Kanyakumari-Salem
We moeten afscheid nemen van een heel bijzonder plekje, Kanyakumari. Hier loopt India op een punt en botsen de golven van de Bengaalse Zee, de Arabische Zee en de Indische Oceaan op elkaar. We kijken vier dagen lang naar hoe de kleuren van de verschillende zeeën zich vermengen en als we weg gaan balen we dat we geen vijfde, zesde en zevende dag hebben... We kunnen blijven staren. Maar onze trein vertrekt richting Salem, de plek waar we al 2,5 week de microkrediet organisatie hebben bezocht. Helaas hebben we een wachtlijst-ticket voor de trein. Dat betekent dat je geen plaats hebt en dat je heel hard moet hopen dat andere mensen niet komen opdagen. De manager op het station verzekert ons dat we een plek zullen hebben en we stappen dus met goede moed in...
...om vervolgens voor 16 uur opgepropt te zitten met 15 andere mensen die het zelfde dachten als wij plus natuurlijk de mensen die wel het geluk hadden een kaartje te bemachtigen. Het is zomervakantie in India! Zorgt dit in Nederland voor lege treinen, in India puilen ze nog meer uit dan normaal. De conducteur is niet blij met ons maar een groep nonnetjes neemt het voor ons op en schuift alles opzij voor ons. We zijn 16 uur lang verzekerd van heel veel eten, discussies over Obama, Paus Benedictus XVI, abortus (van de laatste had ik spijt dat we het hebben aangesneden, oef, wat een felheid) en, niet onbelangrijk, een plekje in de trein! Uiteindelijk stijf en vermoeid in Salem aangekomen waar we nog een paar blijven om van iedereen van de organisatie afscheid te nemen...
Salem-Mysore
En dan... op naar Mysore. Dit maal een nachttrein, maar weer met wachtlijst-ticket. Wederom verzekert de manager op het station ons van een plek (het vertrouwen wordt al iets minder). In de trein gelijk opzoek naar de conducteur om wat te regelen. Hij blijkt geen zonnestraaltje te zijn. Hij maakt ons duidelijk dat we illegaal in de trein zitten en dat dat echt niet kan, op het volgende station moeten we er dus uit (lees: 02:00 uur ’s nachts op een station in de middle of nowhere dat bestaat uit niet meer dan een golfplaten dakje en een groep zwervers en zwerfhonden). Meneer is serieus... Gijs en ik kijken elkaar aan “Wat nu??”. We proberen de conducteur nog om te kopen (het blijft India) maar niks werkt en ik besluit om mijn laatste wapen in te zetten. Ik zet een flinke huilbui op en binnen vijf minuten hebben we beide een bedje, dekentje en kussen.. Hmmm, een zeer beschamende maar effectieve actie. De conducteur komt die nacht nog twee keer langs om te vragen hoe het met me gaat.
Mysore-Jhansi
Na lange tijd gereisd te hebben in kleine dorpjes en bij Indiase families thuis te hebben gelogeerd, is het toeristische Mysore een beetje schrikken. De technieken om opdringerige straatverkopers op afstand te houden moeten weer bovengehaald worden. Maar het Maharaja Palace blijkt een hoogtepunt, mede door de koptelefoon en audio-guide. De ingesproken verhalen die de geschiedenis van het paleis vertellen worden ondersteund door toeterende olifanten, getrappel van paarden en het geluid van een instortend paleis (een eerdere houten versie van dit gebouw is afgebrand).
Na een aantal dagen is het tijd voor de grootse treinreis, 36 uur. Ik hoef zeker niet uit te leggen wat voor een ticket we hadden? Uiteindelijk blijkt er een afzegging en kunnen Gijs en ik voor 36 uur 1 plek delen. Kregen we van te voren te horen dat een jaar India een test voor je relatie is, probeer dan eens 36 uur samen op één plek te gaan zitten... Maar je verlegt je grenzen (we zijn nog steeds bij elkaar). We raken in gesprek met een jonge moeder die dezelfde tijd in de trein moet zitten samen met haar baby van 6 maanden. Wanneer we voor een langere tijd op een station stoppen, duwt ze de baby in mijn handen en zegt even een frisse neus te gaan halen. Daar zitten we dan met de kleine hubby op schoot. “Als hij maar niet gaat huilen” roept Gijs verschrikt. “Als mama maar weer terug de trein in komt” denk ik. Maar mama stapt na een half uur weer in om haar baby weer over te nemen van ons. Wat een vertrouwen heb je dan!
Aangekomen blijkt Jhansi een vieze stinkstad te zijn. Wanneer we uit de trein stappen blaast de wind als een föhn op standje 3 in ons gezicht. We besluiten door te gaan naar het kleine dorpje Orchha 16 kilometer buiten Jhansi omdat we drie dagen moeten wachten op onze volgende trein. Het blijkt een goede keuze. Het enorme fort is prachtig en er is een klein wegrestaurantje met hutspot op de kaart! Een nieuwe ervaring om dit gerecht met 40 graden te eten. Heimwee!
Jhansi-Varanasi
Deze reis staat in het teken van piekeren. Ik heb een ontsteking aan mijn teen die steeds groter en smeriger wordt. In Orchha waren geen medische voorzieningen dus op naar Varanasi voor een ziekenhuis. Helaas moet het mes erin. Gijs kijkt (met een beetje een vies gezicht) keurig mee tijdens de ingreep om te checken of alles hygiënisch gaat. Na in totaal 2 uur staan we weer buiten. Laksmi (de meest lieve tuk-tuk rijder die we tot nu toe gespot hebben in India) rijdt super langzaam naar ons guesthouse en vermijdt elke hobbel in de weg. Varanasi staat vooral in het teken van “met de voet omhoog” en “stoned staan van de dubbele antibiotica kuur”. Na acht dagen is de wond zover dicht dat we weer verder kunnen reizen...
Varanasi-Gorakhpur-Sunauli- Bhairawa- KATHMANDU
De comfortabele treinen worden ingeruild voor lokale bussen (vergezeld door Indiase en Nepalese mensen met hun handelswaar) en jeeps (inhalen in haarspeldbochten terwijl je een afgrond inkijkt). Ik moet even slikken wanneer we over de grens lopen. Ik wil niet weg uit India! Kathmandu blijkt super toeristisch. Het is makkelijker om hier spaghetti te eten dan traditioneel Nepalees eten en als we door te straten lopen horen we Bruce Spingsteen en Coldplay uit de speakers schallen. De Nepalese mensen zijn minder opdringerig dan de Indiase mensen wat voor een soort rust zorgt. Helaas leer je de lokale bevolking hierdoor wel een stuk slechter kennen. We missen het ruige en de puurheid van India.
Het visum aanvragen blijkt niet heel makkelijk. Veel visa worden de afgelopen weken geweigerd of er worden slechts drie maanden gegeven in plaats van zes. We zijn hier duidelijk niet op een handig moment. Zelfs toeristen uit Europese landen, die meestal met gemak een visum bemachtigen, krijgen geen zes-maanden visa. Maar na twee weken stress en onzekerheid ga we uiteindelijk voor de laatste keer naar de Indiase Ambassade hier in Kathmandu... en we hebben ons visum voor 6 maanden!!! De weken in Nepal waren zeker niet ons hoogtepunt maar alles lijkt nu vergeten. We gaan weer terug naar India!
Liefs
Facts:
-Morgen beginnen we aan onze reis richting Ladakh waar we 2 maanden verblijven hoog in de bergen tussen de nonnen.
-Op verzoek van velen hebben we deze keer foto’s geplaatst waar we zelf opstaan (gezondheid kan nu dus gecheckt worden).
-Valt er iets op aan Gijs’ haar?
-Na veel commentaar op mijn lange smalle gezicht, heb ik toch maar weer een pony geknipt.... met het schaartje op ons Zwitsers-zakmes (= geen aanrader).
-
09 Juli 2009 - 09:19
Loes Swinkels:
GAAF!!!!!!!!
xxx -
09 Juli 2009 - 09:44
Anneke:
Wat fijn om weer wat van jullie te horen!!! En wat een trip. Gelukkig is alles goed gegaan en jullie zijn er stralend uit met jullie visum!
Hoop snel weer van jullie te hroen, x -
09 Juli 2009 - 10:21
Mama:
super dat jullie een visum hebben voor weer een half jaar. Ik hoop dat jullie India niet al te leuk gaan vinden want we julie moeten wel terug
komen hoor.!!!!
Ik wil geen kinderen die in India wonen.!!! -
09 Juli 2009 - 11:31
Henk Overasselt:
Hoi Jonge lui,
Jullie beleven heel veel en ondernemen de mooie dingen, heel goed dat je kunt improviseren ( huil bui ) je ziet het werkt.
Geniet van alles, blijf gezond.
Hier ook alles goed.
Corrie en Henk -
09 Juli 2009 - 11:47
Nienke:
Super dat jullie weer een visum voor 6 maanden hebben gekregen. Duurt nog lang voordat jullie weer terugkomen, maar het is jullie gegund. En zoals ik al zei, het moet een knappe ambtenaar zijn geweest om de charmes van Lotte te weerstaan ;)! Hopelijk komen jullie straks bij de nonnetjes weer helemaal tot rust van al dat reizen en zullen zij zich bekommeren om jullie smalle gezichtjes :)...hihi
En de chocoladetaart staat in de planning voor eind december, Lotte! Kan je hem al ruiken....hmmmm!
XXX nien -
09 Juli 2009 - 11:50
Nienke:
Nog ff een kleine toevoeging....ter ondersteuning van mam: Ik wil ook geen broer en schoonzus(je) in India en als ik voor het eerst in mijn leven 'tante nienke' word wil ik ook niet dat mijn nichtje/neefje in India woont....!
hahaha! -
09 Juli 2009 - 12:33
Gien En Bert:
Janken lukt bij ons niet meer dus. Fijn voor jullie dat je nog een half jaar in India mag blijven. Heel veel liefs van ons.
p.s. Met Manon gaat het al een stuk beter. -
09 Juli 2009 - 13:32
Janet:
Even op de buienradar kijken of de was naar buiten kan, hé een berichtje van Lotte en Gijs,gauw lezen.
Ik blijf genieten van jullie verhalen.(super)
Lotte fijn dat je teen weer beter is,en dat jullie visum weer in orde is.(twee zorgen minder)
Luitjes blijf genieten van jullie avontuur, de teller is de helft al weer gepasseerd,gaat het voor jullie ook zo snel?
Heel veel groetjes Arie en Janet
-
09 Juli 2009 - 14:38
Elske:
Ik heb het vol overgave gelezen!
Fijn, bedankt! -
09 Juli 2009 - 15:16
Marloes Vd Berg:
Haj lotte en gijs!
Erg leuk weer eens wat van jullie te lezen! Wat maken jullie veel mee zeg! Fijn te horen dat het visum geregeld is! Dat wordt nog 6 maanden avontuur! Heel veel plezier nog daar in india!
Ik hoop snel weer wat van jullie te lezen!!!
Geniet ervan!
Doegx Marloes -
09 Juli 2009 - 16:23
Sab:
Heee leukerds!
Ooh, wat een gaaf verhaal weer.. en die geimproviseerde huilbui.. haha! Jullie schrijven echt leuk... Lot ik stuur je binnenkort een mail over mijn avonturen in Holland.. haha!Niet dat daar veel gebeurt, maar ik doe mijn best!
Blijf genieten daar!
xxx -
09 Juli 2009 - 18:10
Anke En Paul:
Leuk om weer te lezen hoe het met jullie gaat en fijn dat het gelukt is met het visum! Jullie hebben duidelijk minder goede ervaringen met Nepal dan wij (je zou de Himalaya eens moeten proberen ;))... Veel plezier bij de nonnen!
xx -
09 Juli 2009 - 19:27
Theo En Gerda:
Wat leuk na zo lang wachten weer wat van jullie te horen,wat beleven jullie veel.
Ik heb ook een nieuwtje voor jullie,Roy en Heidie
verwachten in jan.een Baby.
Geniet nog van jullie reis,en we kijken weer uit naar het volgende reisverslag
-
10 Juli 2009 - 13:45
Liwan:
whhaha, geweldig lotte. wist wel dat je vol overgave de verdrietige hopeloze vrouw kon spelen die elke conducteur kan misleiden. Prima truc ook voor in NL. woowww...een baby, fijn dat de moeder terugkwam. Zou wel hele test zijn voor jullie relatie...terugkomen met een baby....dan valt 36uur met op een plek wel weer mee. Hou ons op de hoogte! Liefs -
12 Juli 2009 - 09:51
Marjo En Jan:
fijn te horen dat het jullie goed gaat!!! maar waar zijn de krullen van gijs??
geniet en blijf gezond
dikke kus -
13 Juli 2009 - 11:44
Marcia:
Wat een trip zeg! En nu al weer op de helft, de tijd gaat zo snel... Ik ben sinds vrijdag ook weer in Nederland terug gekeerd!
Vergeet niet te genieten van alles wat je ziet en meemaakt! Heel veel plezier tussen de nonnen.
Veel liefs -
13 Juli 2009 - 19:01
Marsja:
Zo te zien en lezen gaat het nog steeds prima met jullie! Geniet van de rest van jullie tijd!
xxx -
16 Juli 2009 - 19:01
Suus:
Jeej een berichtje uit INdia. Je ziet dat ik jullie net zo trouw volg, als dat jullie berichtjes plaatsen, haha. Ben blij te horen dat alles nog steeds goed gaat bij jullie en gefeliciteerd met jullie visum Ik had al van Anke gehoord dat dat misschien problemen zou gaan opleveren. Ik stuur jullie snel een keer een mailtje, want ik zie al dat ik hier ruimte te kort kom.
Dikke kussen uit Oss
Suus (en ook Bart en Max en Juul en Felix) -
08 Augustus 2009 - 11:55
Irene:
Leuk om weer wat te horen.Heb zelf ook de smaak te pakken gekregen en baan opgezegd en en drie weken Thailand geboekt. Niet echt hetzelfde maar voor oude vrouw toch heftig. Geniet er nog van. Irene -
15 Augustus 2009 - 16:12
Gerda En Theo:
Hoy,Lotte Gefeliciteerd met je verjaardag.
Ik ben benieuwd hoe ze die daar vieren,vast niet zoals bij ons.
Hier is alles goed.
Roy en Heidie hebben in jul.een rondreis door Maleisie'en Tailand gemaakt,dus niet zover bij jullie vandaan.
Nancy was in Mallorca toen daar een bomaanslag was,gelukkig aan de andere kant van het eiland.
geniet nog van jullie reis,en we kijken uit naar het volgende verslag.
vele groetjes van ons. -
16 Augustus 2009 - 17:12
Peter:
hey lotte , van harte gefeliciteerd met je verjaardag he, hij zal wel om zijn bij jullie,maar hiero pakken we er een pilsje op haha, heel veel succes daar en stuur maar weer eens een mail.
gr peter -
16 Augustus 2009 - 19:53
Janet:
Lotte, een hele fijne verjaardag.
Groetjes Arie en Janet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
